Werken met mensen is elke dag weer een verrassing. Je weet nooit hoe je dag eruit komt te zien en wat je die dag tegen gaat komen. Wanneer je werkt met kinderen, zijn zelfs de eerstvolgende 5 minuten soms een raadsel!

Voor mij fantastisch als kinderfysiotherapeut. Behalve dat het zeer variërend werk is, word ik ook elke keer weer even lekker wakker geschud door de frisse blik die kinderen vaak hebben. Wat de reden dan ook is dat ze bij mij komen met hun klachten.

Kinderen/jongeren, soms kun je ze achter 2 rollen behang plakken, en soms zijn ze hun gewicht in goud waard. Het grappige is dat wij (als kinderfysiotherapeut, maar ook als maatschappij) kinderen zelfstandig willen laten denken, totdat ze niet meer doen wat diezelfde ‘wij’ eigenlijk van ze willen.

 

Dit ‘omdenken’ is heerlijk en zeer herkenbaar voor iedereen die met kinderen of jongeren werkt.

Hier geef ik een inkijkje wat ik zoal op een dag meemaak.

 

Ik was laatst met een jongen aan het werk en hij had moeite met oplossingsgericht en planmatig handelen. Het plannetje maken in zijn hoofd voordat hij een moeilijke opdracht moet doen, gaat bij hem net wat lastiger dan bij sommige andere kinderen. Ik had een parcours gebouwd, van blokjes, trapjes, matjes, over de behandelbank, etc., etc., totdat hij aan de overkant van het lokaal was. Einddoel: hij moest een pittenzakje op de mat aan de overkant zien te krijgen. Hij mocht de grond niet aanraken en ik zou elke keer de opdracht aanpassen, door een nieuwe spelregel toe te voegen. Ik was benieuwd hoe hij dit zou doen, of hij via blokjes zou gaan, of 2 staptegels zou gaan gebruiken…

De eerste poging: hij gooit de pittenzak over de volle lengte van het lokaal met een *plof* op de mat aan de overkant. Tja, ga dan maar eens zeggen dat de opdracht niet goed ging…

Moraal van het verhaal: als de opdracht niet wordt uitgevoerd zoals jij verwacht, dan heb jijzelf de instructie dus niet duidelijk (genoeg) gegeven.

 

 

Tot slot nog een bijzondere manier van denken, waarvan zelfs de meest stoere kerel toch nog een beetje zacht wordt.

Een andere jongen zei na een hele leuke les: “Jij bent wel echt een leuke papa!” Ik zei dat dat heel aardig van hem was, maar dat ik (nog) geen papa was. Daar moest hij 3 tellen over nadenken, en antwoordde toen: “Nou, dan mag jij mijn papa wel zijn hoor!”

​

Rick Keijers